Sunday, August 23, 2009

"College Life is Golden Life" ಅನ್ನೋದು ಎಷ್ಟು ಸರಿ?

ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರುವ ತುಂಬಾ ಹುಡುಗರೂ (ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರೂ) ಅಪ್ಪ/ಅಮ್ಮ ಅಣ್ಣ/ತಮ್ಮ ಅಕ್ಕ/ತಂಗಿ ಯರನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೊಂದು ಊರಿಗೆ ಬಂದು ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಅಥವಾ ರೂಮ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಜೀವನ ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡ್ತಾರೆ.

ಹೊಸ ಜಾಗ, ಹೊಸ ಜನ, ಹೊಸ ಪರಿಸರ ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಗ ಸಿಕ್ಕಿದ, ವಾತ್ಸಲ್ಯಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ, ಬುದ್ದಿವಾದಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ, ಪ್ರೀತಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಅಕ್ಕ/ಅಣ್ಣ, ಜಗಳವಾಡಲಿಕ್ಕೆ ತಂಗಿ/ತಮ್ಮ, ಹಬ್ಬದೂಟ, ಬಿಟ್ಟಿ ಕೂಳಿಗೆ ಬರುವ ನೆಂಟರು, ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಊರು, ಚಡ್ಡಿ ದೊಸ್ತಗಳು ಎಲ್ಲಾ ನೆನಪಿಗೆ ಬರಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಆಗ್ತದೆ. ಇದೆಲ್ಲಾದರು ಮಹತ್ವ ನಮಗೆ ಅದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವರೆಗೂ ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಊರು, ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ನೆನಪಾಗಿ ಕಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡ್ತದೆ.

ಅಮ್ಮನ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಊಟ ತಿಂದು ಅಭ್ಯಾಸ ಇರೋದ್ರಿಂದ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಊಟ ಒಳಗೆ ನೂಕಿದರು ಹೊರಗೆ ಬರ್ತಿರುತ್ತೆ. ಕಾಲೇಜ್ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಾಫಿ ಕೇಳಿದರೆ ಅರ್ದ ಕೊಡ್ತಾರೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಬಯ್/ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಡಿಯೋದು. ಹೋಟೆಲ್/ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಊಟ ತಿಂದು ತಿಂದು, ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಗೆ ಗ್ಯಾಸ್ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಮುಂದೆ ಬರಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡ್ತದೆ.

ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಜ್ವರ ಅಥವಾ ತಲೆ ನೋವು ಬಂದಾಗ, ಹಾಸಿಗೆ ಹಾಸಿ ಮಲಗಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಇರಲ್ಲಾ, ರೋಗ ಗುಣಮುಖವಾಗಲಿಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಆಡುಗೆ ಮಡಿ ತಿನ್ನಸಲಿಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಇರಲ್ಲಾ, ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಬಿಸಿ ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಮರೆಯದೆ ಕೊಡಲಿಕ್ಕೆ ಅಕ್ಕ/ತಂಗಿ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕಾದ ಜ್ವರ, ಶೀತ, ತಲೆನೋವು ವಾರಗಟ್ಟಲೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಎಸ್ಟೇ ಕಷ್ಟ ಇದ್ದರು ನಾವೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು, ಹೋಟೆಲ್ ಹುಡಿಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ತಂಗಳು ಕೊಟ್ಟರು ತಿಂದು, ಮರೆಯದೆ ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ, ಬಂದು ಹಾಸಿಗೆ ಹಾಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಬೇಕು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾಡಬಹುದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸ್ನೇಹಿತರು ಕೂಡ ತುಂಬಾ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ತನ್ನ ನೋವನ್ನು ಕೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಯಾರು ಕೂಡ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಾದರೆ ಅಮ್ಮನ ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದರೆ ಸಾಕು, ಏನೂ ಮಾಡದಿದ್ದರೂ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತಲೆ ನೇವರಿಸುತ್ತಾ " ಏನಾಗ್ತಿದಿಯೋ ಪುಟ್ಟ" ಅಂಥ ಕೇಳಿದ್ರೆ ಸಾಕು ಏನೇ ಜ್ವರ ಇದ್ರೂ ಓಡಿ ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ಅಕ್ಕ/ತಂಗಿ ಬಂದು ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತು ಮತಾಡಿಸುತಿದ್ದರೆ ಜ್ವರ ಇರುವುದೇ ಮರೆತು ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ರೂಮ್ನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಒಬ್ಬನೇ ಕೊರಗಬೇಕೆ ಹೊರೆತು, ಕೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಯಾರು ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಶನಿವಾರ/ಭಾನುವಾರ ಬಂತೆಂದರೆ ಸಾಕು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆಯೋದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಚಿಂತೆ. ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಕುಳಿತಾಗ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಾಗದೆ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ಸಾದ್ಯನೇ ಇಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ "ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟ್"ಗಳನ್ನೂ ತಗೊಂಡು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ತೊಳೆಯುವ ಅಭ್ಯಾಸ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ರೂಡಿಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಶರ್ಟ್ ಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತೊಳೆದು, ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡಲು ಕಷ್ಟ ಆಗಿ, ಇಸ್ತ್ರಿನೇ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲದ ಟಿ-ಶರ್ಟ್ ಹಾಕಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡೋದು. ಇದನ್ನು ನೆಪಕ್ಕೆ "ಟ್ರೆಂಡ್" ಅಥವಾ "ಫ್ಯಾಷನ್" ಎಂದು ಹೇಳಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡೋದು.

ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಗಳು ಉಪನ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಕೈಯಿಂದ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದಸ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಒಂದರಿಂದೆ ಒಂದು "internals/exam" ಬರುತ್ತೆ, ಅದರಲ್ಲಿ "average" ತೆಗೆಲಿಕ್ಕೆ ಪಡುವ ಕಷ್ಟ ಏಳಲಿಕ್ಕೆ ತೀರದು. internals/ lab-exam ನಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆ ಅಂಕ ಕೊಡಲಿ ಅನ್ನೋ ಆಸೆಗೆ ಮುಟ್ಟಾಳ ಉಪನ್ಯಾಸಕರಿಗೆಲ್ಲ "ಬಕೆಟ್" ಹಿಡಿಯುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲೇಬೇಕು. ಜೊತೆಗೆ "campus selection" ಅನ್ನೋ ಪೆಡಂಬೂತ ಬಂದು ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತೆ ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡ್ತದೆ.

ಅಸ್ಟೋಂದೆಲ್ಲಾ "miss" ಮಾಡ್ಕೊಂಡು, ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾಡೋ ಜೀವನಕ್ಕೆ "Golden Life" ಅಂತಾರೆ, ಇದು ಸರೀನಾ? ನೀವೇ ಹೇಳಿ..

No comments:

Post a Comment